Ζούμε μεγάλες στιγμές τελικά! Μεταξύ διαφθοράς, σκανδάλων, λιτότητας, σπατάλης, εγκληματικότητας, απεργίας πείνας, αριστερών φασιστοειδών, δεξιών φασιστοειδών, τρομοκρατών, ρατσιστών, αθλητικής βίας, πολιτικής βίας, κοινωνικής βίας, ψυχολογικής βίας, τρομολαγνείας κ.ο.κ.
Έχουμε ταυτόχρονα κιτρινιάριδες, πρωινάδικα, μεσημεριανά, eurovision, lifestyle βραβεία, περιοδικά, events, αποκριάτικες παρελάσεις και γλέντια, κούλουμα και όλα αυτά με την ανάλογη μιντιακή κάλυψη, βιομηχανία ολόκληρη λέμε!! Αλλά... είμαστε ελεύθεροι! Ναι έχουμε την ελευθερία μας.... Παρακολουθώντας προχθές την Έρευνα του Παύλου Τσίμα για τον ξεσηκωμό των Αράβων και τα γεγονότα σε Τυνησία, Αίγυπτο Λιβύη και αλλού, μιλούσε με απλούς πολίτες που βίωναν την εκάστοτε καθεστωτική βία και καταπίεση. Πολλές ιστορίες παράλογης βίας, διαφθοράς, φίμωσης και μεγάλης αδικίας. Τέτοιες συμπεριφορές δεν προκαλούν μεγάλη εντύπωση αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για απολυταρχικά καθεστώτα όπου έχουν εδραιωθεί εδώ και δεκαετίες, με τις ευλογίες και την αποδοχή των περισσότερων δυτικών "πολιτισμένων" κρατών. Άσχετα αν βγάζουν σιγά σιγά την ουρά τους απ'έξω τώρα.
Αυτό που μου έμεινε λοιπόν απο τις συνεντεύξεις αυτές ήταν ότι στην πλειοψηφία τους οι πολίτες των εν λόγω χωρών ζητούσαν να είναι ελεύθεροι, εύχονταν να βιώσουν το υπέρτατο ανθρώπινο αγαθό, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Μάνες που έχασαν τα παιδιά τους σε τούτο τον αγώνα, προσεύχονταν όχι για την Δημοκρατία αλλά για την ελευθερία του λαού τους! Έτσι άρχισα ν'αναρωτιέμαι κατά πόσο εμείς είμαστε ελεύθεροι πραγματικά; Στα χαρτιά και Δημοκρατία έχουμε και ελεύθεροι είμαστε, στην πράξη όμως τι γίνεται; Εκμεταλλευόμαστε τα δικαιώματά μας ή ζούμε τις ζωές μας παραπλανημένοι, παραπληροφορημένοι και τρομοκρατημένοι; Πόσο ελεύθερος είναι κάποιος που ζεί στον διαρκή φόβο; Πώς μπορεί να διεκδικήσει αυτά που του αναλογούν όταν εντέχνως του αρνούνται την αντικειμενική ενημέρωση και τον γεμίζουν με φόβο για το σήμερα, το αύριο και το μεθαύριο; Βλέπουν άραγε και άλλοι ομοιότητες με τις καθεστωτικές πρακτικές των Αραβικών χωρών ή είμαι μόνη μου και παραλογίζομαι πάλι;
Απλώς προβληματίζομαι και αναρωτιέμαι...
