Εχθές αποχαιρετήσαμε το monsteraki μας και ψιλο-συγκινηθήκαμε! Ειλικρινά δεν περίμενα ότι θα με πείραζε τόσο πολύ, άλλα τελικά ήταν σα να αποχαιρετούσαμε μέλος της οικογένειάς μας!
Έχουμε περάσει τόσα πολλά με αυτό το μηχανάκι και δεν μας απογοήτευσε ποτέ, ακόμα και σε δύσκολες στιγμές στάθηκε στο ύψος του! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μέρα που το πήραμε και δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε, βγαίναμε στο μπαλκόνι και το χαζεύαμε, αν είχαμε την δυνατότητα να το βάλουμε στο σαλόνι, είμαι σίγουρη πως θα το κάναμε!Όλοι μας έλεγαν ότι δεν είναι ταξιδιάρικο και πρακτικό όμως με λίγη θέληση και πολύ όρεξη γυρίσαμε όλη την Ελλάδα και κάναμε τα πρώτα μας ταξίδια στο εξωτερικό!! Γυρίσαμε βουνά και λαγκάδια, μας πήγε στα χιόνια και σε εκπληκτικές παραλίες, μοιράστηκε μαζί μας σημαντικές στιγμές της ζωής μας, χαρές και λύπες... ήταν πάντα εκεί σε όλα! Δεν το αρνούμαι, δυστυχώς εγώ κυρίως είμαι ο λόγος που το δώσαμε γιατί ζοριζόμουν πολύ περισσότερο ως συνοδηγός και μάλλον γι'αυτό με πείραξε και τόσο πολύ! Όμως το αγαπούσα πολύ το τερατίδιό μας και δυσκολεύτηκα να το αποχωριστώ, ελπίζω το επόμενο να μας φερθεί το ίδιο καλά.
Αντίο λοιπόν σε ένα απο τα ωραιότερα κομμάτια της ζωής μας....
Αντίο τερατάκι....
